معنی بی آلایش

آلایش. [ی ِ] (اِمص، اِ) اسم مصدر و فعل آلودن. آلودگی. || مجازاً، فسق. فجور. عیب. (برهان). تردامنی. ناپاکی:
از ایشان ترا دل پرآلایش است
گناه مرا جای پالایش است.
فردوسی.
بران از دو سرچشمه ٔ دیده جوی
ور آلایشی داری از خود بشوی.
سعدی.
چه آمیزش بغساقش چه آلایش بغسلینش.
قاآنی.
|| در تداول امروزین، دَین. وام. بدهکاری. || عادت های زشت، چون عادت به افیون یا شراب. رجوع به بی آلایش شود.

آلایش ناک. [ی ِ] (ص مرکب) دارای آلایش. آلوده:
مبر آنجا دل آلایشناک
صحبت پاک نیابد جز پاک.
جامی.

Artless, Earnest, Easy, Pure

آلودگی، ناپاکی. [خوانش: (یِ) (اِمص.)]

خالص و پاک، مجازاً صاف و ساده، بی ریا. [خوانش: (یِ) (ص.)]

آلودگی،
ناپاکی،

ذمیمه، فجور، فسق، ناپاکی، آلودگی، آمیختگی، غل‌وغش

(اسم) عمل و فعل آلودن آلودگی، فسق فجور ناپاکی، عادت زشت مانند عادت بافیون یا شراب.

دارای آرایش، آلوده

خالص، ساده، بی ریا، پاک، سره، صاف، بی پیرایه

خالص،اک،بی ریا

خالص، پاک

وسن

بی تکلف

ساده رو

نظر پاک

354